W latach II wojny światowej schronisko służyło jako schronienie dla partyzantów, a później dla alpinistów i turystów. Chociaż było narażone na ekstremalne warunki pogodowe i wielokrotnie niszczone przez lawiny, zawsze udawało się je odbudować.
Największa katastrofa miała miejsce w 1999 roku, kiedy lawina zniszczyła większość pierwotnej konstrukcji. Odbudowa połączyła jednak setki wolontariuszy i miłośników Tatr – dzięki ich pomocy schronisko zostało ponownie zbudowane i ponownie otwarte w 2001 roku.